Msza święta hubertowska na stałe weszła do obrzędowości i kultury łowieckiej już w drugiej połowie XVIII wieku, o czym nadmienia Henryk Rzewuski w romansie historycznym „Listopad”. W ten uroczysty sposób oddawano cześć patronowi myśliwych – św. Hubertowi (3 listopada), a zarazem był to początek jesiennych łowów. Msze hubertowskie często odbywały się w leśnych kapliczkach. Tekst i liturgia ograniczona była przez celebransa do koniecznego minimum, „tak by myśliwym czasu nie zabierać”. Do tej tradycji nawiązuje również Adam Mickiewicz w „Panu Tadeuszu”. Muzyczna oprawa mszy hubertowskiej miała charakter improwizacyjny. Trębacze wykorzystywali różne fragmenty znanych im fanfar myśliwskich, by podkreślić odmienność celebry.
4 listopada w naszym Sanktuarium na Mszy św. gościliśmy myśliwych i ich rodziny z Kół Łowieckich Rejonu Kolbuszowskiego i Mieleckiego. Uroczystej Eucharystii przewodniczył kustosz Sanktuarium Ks. Ryszard Madej, a homilię wygłosił ks. Waldemar Krzeszowski. Uroczystości rozpoczęły się od wprowadzenia Sztandarów przy dźwiękach sygnalistów. Msza św. ku czci św. Huberta rozpoczęła sezon jesiennych łowów.
Stajemy dziś razem zbratani,
Jak jeden mąż – jak jeden mur,
Obronie puszcz i kniei oddani,
Od morza fal, do szczytów gór;
My borów włodarze
Stajem przy sztandarze.
Darz Bór! – tak hasło brzmi,
Gra hejnał chór –
Darz Bór! – Darz Bór!
